Próximos recitales

ninguno programado

martes, 30 de marzo de 2010

Salgai

Zuhaitzak suntzitzen, apurtzen,
heriotzak animali gehiago hartzen,
geratzen zaiguna lapurtzen,
iragan baten truke bizitza saltzen.

Kolpekatzen dut zure begia,
erauzten dut zure hortza,
erretzen dut, arbastatzen dut mendia,
lurra estaltzeen du hotzak,
heldu da gizaiaren egia

Lurra apurtu dezagun
salgai jarri du herriak.


ALBERTO GUERRA

Nos hace falta filosofía

En una sociedad tecnificada, materialista y utilitarista nos hace falta lo más básico de la vida: la filosofía. Una filosofía de vida. Vivimos como autómatas, siguiendo el modelo estándar, con más o menos variaciones (ofrecidas por el sistema, por supuesto), pero el modelo estándar: consumir, producir, trabajar, pagar por el ocio, emborracharnos... reproducir el modelo de nuestros padres. Cambiamos pequeños detalles, pero no somos sino una réplica. Las utopías han muerto. Todas han degenerado, desde el movimiento hippie (en mi opinión por las drogas) hasta el comunismo soviético y cubano. Todas las propuestas de un mundo mejor han ido sucumbiendo, alejándose del ideal y se ha impuesto la mierda de mejor sistema posible: el capitalismo. ¿Y por qué? Porque ya no pensamos, porque el que se plantea no enriquecerse es un tonto, porque el que tiene por meta el bien común es un iluso, porque damos asco. Nos hace falta una renovación, un nuevo Renacimiento donde recuperemos las mejores ideas de la historia, desde el término medio como virtud de Aristóteles hasta la Ilustración del siglo XVIII, desde la revolución pacífica de Gandhi y Martín Luther King hasta la vida comunitaria de los primeros cristianos. Tenemos que resurgir de este sistema que se basa en lo más sucio del ser humano: el egoísmo, la acumulación como máxima, mirarse el ombligo hasta quedarse bizco. Y para ello no nos vendría nada mal la filosofía, tener unos fundamentos, una razón se ser, volver a hacernos preguntas para tratar de resolverlas de la mejor manera que podamos, recuperar la inocencia de la antigua Grecia, dónde se fundaban escuelas de filosofía, volver a pensar como seres humanos que somos y no como seres consumidores en que nos hemos convertido.
Esto que digo es una generalización, cada vez más gente se plantea la existencia, el sistema depredador y todos los valores que hemos dado por buenos inconscientemente, pero tristemente la mayoría sigue dictando el presente. Por eso clamo en estas líneas porque nos enfrentemos ante lo más esencial de la vida: ni el dinero, ni el trabajo, ni la familia, ni los amigos, ni la carrera, ni el módulo ni lo que sea, ni siquiera el amor universal; la filosofía, preguntarse acerca de los principios que rigen nuestra existencia, replanteárnosla las veces que haga falta, tener una disciplina interna o anarquía, pero un sistema elegido por nosotros, desde nuestra propia conscientia.

lunes, 29 de marzo de 2010

Mujeres cracks

(frases bellas de las páginas 3,5 y 20 de la revista de IO)

“Creo sinceramente que la crisis puede ser una oportunidad para avanzar hacia una sociedad más equitativa. Una sociedad que no esté basada en la acumulación y el egoísmo, sino en el construir juntos, en el compartir, en la ilusión. Otra felicidad para todos es posible.” Ariane Arpa, directora de Intermón Oxfam.

“La miserable realidad que soportan diariamente 1,5 millones de personas (en alusión a Gaza) debería horrorizar a cualquiera con un ápice de humanidad”. Kate Allen, directora en Reino Unido de Amnistía Internacional.

“Desde Intermón Oxfam asumimos como propia e impulsamos la concepción de ciudadanía global que plantea un nuevo modelo de ciudadanía basado en la dignidad de todas las personas, conscientes de su pertenencia a una comunidad local y global al mismo tiempo (lo que define Ulrich Beck como “glocal”) y comprometidas activamente en la consecución de un mundo más justo y sostenible.” Memoria Anual Intermón Oxfam 2008-2009. Ciudadanía y gobernabilidad.

domingo, 28 de marzo de 2010

Pim pam pum

Me piro a Perú
que es la pera
veré Machu Picchu
por vez primera
sólo espero
que entre tanta pobreza
la vida se me haga llevadera.

Será el siglo de la quimera
o de la mierda requetemierda
de los ciudadanos glocales
o de los patriotas, enredaderas.

Será el siglo de los cobardes
o de los valientes, una marea
gota gotita gota
empápate de vida nueva.

3,5,20,
las páginas de frases bellas
2035,
¿El horizonte de primavera?

Zapatero a tus zapatos
Rajoy a tu verbena
menuda farsa de política
bla bla bla que fácil suena.

¿Cuánto vale la palabra?
no vale más que una moneda
ni más que las rajadas
olvidos y triquiñuelas.

Pues yo le pienso dar un valor
como los indios de las praderas
prefiero ser noble e inocente
a ser otra triste calavera.

Pim pam pum
bocadillo de atún
así avanza la fragata
pesadillas y sueños a estribor
a babor sirenas de canto en euskera.

Ya a lo lejos se divisa una isla
es Eurasia, Utopía o la reserva
no lo sé, dímelo tú
soltemos el pájaro, verás si vuela.

sábado, 27 de marzo de 2010

The trip

What is life but a continuous trip? Through time, through experience, through space, through your body, through your mind. Mainly a trip through your mind, that is or should be, changing a little everyday. That is the best characteristic of an open mind, the capacity to change its own rules.
I have tasted that when you travel around the world you are practising open your mind, you are spreading yourself. And not only with the culture and the people you meet in the other countries, but also with the single experience of moving, of sleeping in a different bed every night, you are recovering the nomadic spirit of our origins, you are living in the highest sense of life, life as an adventure. Because I think that in our daily routine, in our repetitions of habits and thoughts, we are getting lost, we are forgetting day by day the magic of life.
So, I recommend everyone to travel, although there isn´t an apparent reason, move away from your world to meet yourself.

Amodioa

Cuando gritan los fascistas
calla el fútbol, sangra la magia
sólo se oyen las voces
de los que perdieron su voz
los borregos de la masa
enrabietados sin causa son.

Cuando gritan los fascistas
confundo derecha con izquierda
confundo ambos lados de la frontera
siento los colores
como se siente una enfermedad.

Reivindico el amor a tu equipo
sin necesidad de odiar a los demás.

lunes, 22 de marzo de 2010

Mi amor...un sueño.

Tú escuchabas, me hablabas, reías ...
te vi, con asombro, feliz a mi lado,
tu intensa mirada, la eterna sonrisa...
que me atrapa en la brisa de enamorado.

Mi corazón latía con rebeldía,
ya sin riendas mi caballo desbocado,
corriendo, trotando, volando ya iba,
a punto de estallar mi amor alocado.

Renació la esperanza de verte mía,
juntos, los dos, en mi cama entrelazados,
en nuestro lecho de pasión y alegría...
vivía en un sueño estando a tu lado.

“Te acaricio, con tiento, y pinto tu piel
con el pelaje del pincel de mi brazo;
moldeo tu cuerpo a la luz de mi mano
al tiempo que un ramo de nomeolvides
posa como frágil pluma en tu regazo.

Nuestras bocas ya son llamas de deseo;
siento tu aroma, despacio, y un beso
en esos labios de miel con caramelo
aviva el ardor en tu rostro dorado
fundiendo nuestras lenguas a fuego lento.

Veo en tus ojos, color verdetequiero,
el resplandor de mi alma, que contempla
mi amor reflejado en tu nítido espejo,
y entiendo por qué no existe hombre en el mundo
que te quiera tanto como yo te quiero”.



ALBERTO GUERRA

Primavera espinela II

Los arbustos retoñaban
cuando vi amor en tus ojos,
ojos dulces, ojos rojos
de pasión, que me miraban,
mientras campos se llenaban
de la flor de la ribera,
y crecía enredadera,
y brotaba la alegría,
y tus labios día a día
recordaban primavera.


Deyanira Nevaraez

Primavera espinela I

Ya llegó la primavera ,
ya llegó verde y hermosa ,
ya llegó amapola y rosa ...
¡ya llegaste primavera!
Ya sabéis que sangre altera
la estación de los amores ,
que surgen como las flores ,
y endulzan el tiempo amargo
sembrando un destino largo
a todos los amadores .


Deyanira Nevaraez

domingo, 21 de marzo de 2010

Dudas existenciales

¿Quién soy? Miles de años de civilización y todavía no hemos respondido a las preguntas existenciales: ¿Quiénes somos? ¿A dónde vamos? ¿De dónde venimos? Sé quién soy en este planeta, un ser humano llamado Óscar, nacido en España de 22 años de edad. ¿Pero quién soy en el cosmos? ¿Quién soy en el universo? ¿Quién soy de veras? No lo sé. Como todos, o para no errar debería decir que como casi todos, no lo sé. ¿Existe un alma? ¿Soy un alma encajada en un cuerpo? ¿Soy sólo materia y el alma es fruto de mi mente? Si hay alma, entonces perdurará al cuerpo, prefiero creer en el alma... y digo prefiero porque a ciencia cierta nadie lo sabe. Desgraciados humanitos condenados a vivir en la ignorancia. Qué bello y maldito misterio esconde el universo, su por qué, para qué el espacio de los planetas y las estrellas, para qué las esferas de la vida o su ausencia. ¿Flotarán estas preguntas por los siglos de los siglos o las responderemos algún día en otro estado o en otro tiempo? ¿Quién creó el universo? En qué cabeza cabe. ¿Quién creó al creador? ¿Pero hubo creador? Y así me puedo tirar horas preguntándome que no hallaré ninguna respuesta. Estamos condenados, benditamente condenados a vivir, sin saber para qué. ¿Es la vida un aprendizaje a lo largo de las múltiples existencias? ¿Es la vida nada más que vida, con un principio y un final, un nacimiento y una muerte y después nada? La más absoluta y eterna nada... ante esta disyuntiva de si hay vida o no después de la muerte, siempre saco la misma conclusión: ante la duda, consideraré esta vida como la única y por tanto la viviré al máximo. ¿Y qué significa al máximo? Apostar fuerte por tus sueños, pelearlos, buscar tu esencia, encontrarte a ti mismo en lo más profundo de tu ser, ser por encima de tener, la vida como una aventura y no como esa dosis descafeinada de rutina y hábito. Ante tanta incertidumbre sólo me queda la certeza de estar vivo, por ello viviré con las famosas mayúsculas, VIVIRÉ con todas las consecuencias, para que cuando me toque despedirme de este inexplicable regalo pueda decir como Pablo Neruda: confieso que he vivido.

martes, 16 de marzo de 2010

Utopía


Me mueves me giras me desplazas
soy una pluma en tu vendaval
un pez en tus mareas
cuando estoy con vos dejo de ser
para ser aún con más fuerza.

Me golpeas contra tu acantilado de piel sedosa
me arrojas al precipicio de tu mirada
cuando estoy con vos canto sin cantar
y muero de una vida venidera.

Tú tan guapa guapa y guapa
a ambos lados de la frontera
tanto por dentro como por fuera
oigo tu voz de primavera.

Siento ser poeta cantante o calavera
siento cagarme en el amor
que me aprisiona a tus caderas
siento sobre todo ser un iluso
que hizo de la utopía su bandera.

Canción (casi) Infantil

Apología del cunnilingus, toca:


"El coño de la Bernarda,
comeremos en mi casa...
se lo comen los señores,
también chicas sin temores...

¡A chupar!
¡A comer!
¡Mojadito me quedé!"


(sobre todo mi boca)



alberto guerra

lunes, 15 de marzo de 2010

Aquel sueño

Después de asaltar mi subconsciente por la noche y después de asaltar mi consciente por el día recordando lo soñado contigo, ZAS! Asaltas la pantalla estática, aburrida, gris, cansina de mi ordenador. Letras grandes tintadas de azul hipervínculo me gritan tu nombre como si me hablasen en clave.

Hacía tiempo que no te veía, que no sabía de ti más que nada…Ahora, sin ton ni son, sueño contigo y recuerdo todo aquello que sentí esa cálida y plácida noche de verano, esos segundos infinitos e interminables, ese silencio inquebrantable que taponaba mis oídos mientras por mis ojos se escapaban el amor y el deseo.

Del sueño recuerdo poco, imágenes sueltas. Y es que estábamos los dos unidos, fundidos, fusionados, buscando nuestros cuerpos en la inmensa estrechez de una sala de ensayo (sitio poco poético, debo decir…) rodeados de instrumentos y de paredes que lloraban músicas melancólicas que entraban en disonancia con la canción de nuestros jadeos. Sentía tu mano deslizándose por mi espalda interna en una camiseta cualquiera, en un arrebato ¡FUERA LA CAMISETA! Ahora soy yo el que pasa sus manos por todo tu cuerpo como si fuese un invidente leyendo “braille”, con delicadeza y lentitud, como si leyese uno de los poemas más preciosos de Neruda, avanzando un milímetro y parando para sentir como todos y cada uno de los nervios escondidos bajo tu piel le ceden a tu cerebro una placentera descarga eléctrica. Otro arrebato y ¡FUERA TU CAMISETA! ¡Y EL SUJETADOR TAMBIÉN! Tus senos se me descubren incipientes, pero con una actitud de superioridad y grandeza. Los miro una vez, los vuelvo a mirar, los analizo y los protejo con mis manos. Vuelvo a besarte, vuelvo a acariciar tu cuerpo, tus piernas, tus labios, tu cuello, tus senos, mientras tú te estremeces una y otra vez entre mis brazos. Emprendo el camino final bajando de tus labios a tu cuello, luego a tus senos y sigo bajando por tu torso terso y suave dejando huellas de calor y besos, mientras mis manos emprenden el camino del sur subiendo hacía el norte, para encontrarse con mis labios en el punto indicado, a la par que deseado. Tú sigues gimiendo en silencio, retorciéndote quieta en el mismo sitio, me tiras del pelo y jadeas como si estuvieses fatigada. Cuando mis manos y mis labios han llegado al punto de reunión empiezo a quitarte los pantalones, te quito el cinturón con dificultad, desabrocho un botón, otro y, finalmente, el último, empiezo a quitar la tela poco a poco, te quito las deportivas y por fin te desnudo. Doy dos pasos atrás para contemplarte maravillado, de mis ojos y mi entrepierna sale fuego a raudales. Sonrío picarescamente y te deseo.

Ya no recuerdo más, o se acabó, quién sabe… Me despierto de muy “buena mañana” y empiezo a cavilar tumbado boca arriba en mi cama. Despotrico en mi mente contra mi subconsciente, reflexiono sobre el amor, el arte, el destino, el cosmos y lo ocurrido en mi sueño. Me enfado contra algo, sin saber el qué, intentando averiguar por qué se me muestra en esencia esa mujer sólo en sueños y no de un modo que merezca la pena recordar. También busco la razón por la que se me ha presentado en sueños, si hacía tiempo que no pensaba en ella, quizá lo hace porque temo que sea olvidada, a lo mejor quiero mantenerla en mi mente por siempre jamás, quién sabe, repito… No la he olvidado, eso está claro, nunca se puede olvidar a alguien a quien has amado, puedes dejar de intentar conquistarla, pero nunca olvidar, y creo que eso he hecho yo, he dejado de andar detrás de ella pero sigue estando conmigo, ocupando un espacio en ese lugar que está justo al lado del estómago al que llamamos alma…


Gastón

domingo, 14 de marzo de 2010

Despedida

Ruge, un rugido se levanta.

Retumba, un temblor nace en la tierra.

Crece, una nube negra cubre el cielo.

Cae, de sus entrañas mana sangre,

brebaje de demonios que las carnes quema.

Saltan, cúmulos de tierra los tejados quiebra.

Rezan, letanías se escuchan a lo lejos.

Chocan, rótulas se quiebran contra el suelo.

Sollozan, hinchados ojos se lamentan.

Gritan, gargantas secas.

Corren, despavoridas piernas.

Callan, las voces callan....



Adiós caduca Pompeya.

viernes, 12 de marzo de 2010

Maldito Cáncer

- Siéntese, por favor. - dijo preocupado.

- ¿Ha encontrado algo grave, doctor? Llevo siglos sufriendo…

- No es que sea nada nuevo, ni grave; es el cúmulo de dolencias durante tanto tiempo continuado lo que le está matando. La enfermedad estaba ya dentro de su cuerpo, casi desde el principio de su existencia, pero era benigna, y, a medida que iba desarrollándose, se iba haciendo más y más dañina hasta empezar a destruirla a usted hasta límites insospechados. Vamos a ver, repasemos su historial…

- Adelante. - susurró entristecida.

- Ha tenido varios problemas “húmedos”, podríamos decir, con varios desprendimientos líquidos, ya sea por un órgano u otro, entre los que podemos destacar los de 1952, 1960 o 2004, por ejemplo. También tuvo una profunda intoxicación en 1986, que al principio pensamos que fue debida a la ingesta en mal estado de comida ucraniana, pero después vimos que formaba parte de su complicada enfermedad. Tampoco debemos olvidar los dos terribles dolores de estómago que le azotaron (casi de forma continuada) en 1945, y que de haberse continuado hubiesen supuesto, lamentablemente, su pérdida. No volvieron a repetirse, afortunadamente (aunque debe andar con ojo) y sus últimos achaques han sido causa de elevadas fiebres que le han producido un calentamiento general en todo su cuerpo…

- Yo no aguanto más, doctor….¿aún no han sacado una mínima cura para esto?, ¿no pueden, al menos, estabilizar la enfermedad? Cada vez estoy peor…

- Lo siento. Usted padece un tipo de cáncer especial, muy agresivo y en constante y rápida evolución. Hemos intentado numerosos remedios que terminan siendo vanos intentos en controlar lo incontrolable. Su enfermedad cada vez es más destructiva y despiadada. Mi equipo y yo hemos hecho todo lo que estaba en nuestras manos, créame señora P….

- Tierra, llámame Tierra. Después de tantos años tratándome…deberíamos empezar a tutearnos, ¿no crees?

- Tienes razón… ahora lo que debes hacer es disfrutar todo lo que puedas e intentar que ese maldito cáncer no contagie a nadie más. Cada vez la enfermedad evoluciona más rápidamente en su cuerpo, creando nuevas tecnologías que le permiten la supervivencia y la extensión a otros territorios vulnerables. Al menos, sabemos que sus siete hermanos están a salvo, ya que el cáncer, aún no ha encontrado medios suficientes para sobrevivir en ellos.

- Ya… es una alegría. Por cierto… ¿saben cómo van a llamar, por fin, a esta horrible enfermedad?

- Desgraciadamente sí. Era necesario poner un nombre al cáncer más terrible que se conoce: el Ser Humano.



ALBERTO GUERRA

jueves, 11 de marzo de 2010

Los perros

Arráncate los tímpanos,
porque ya han soltado a los perros
y no paran de ladrar.

Aun no he aprendido
a no comerme sus huesos.

Olisqueo tus huellas,
- a veces soy como ellos-,
prepárate cuando te encuentre;
voy a morderte las comisuras:
quiero más rojo y menos rosa.

Ya llegan. No los oigas.

Tengo demasiadas deudas
con esa jauría loca.

Y todas tus flechas
me señalan y me hinchan.
No puedo esconderme de ellos.

Arráncate también los ojos.

No dejarán nada de mi.

Me cago en ella

Hoy salí a la calle
y me la encontré.
Es consumista, intolerante y cruel.

Yo no la buscaba,
pero en todos sitios estaba.

Me dijo que era gorda,
demasiado baja, demasiado antigua,
hortera e incluso rara.

No me dejó comprarme
los vaqueros que necesito.

Me cago en la puta moda
y todos sus súbditos.

Fdo: La notas.

martes, 9 de marzo de 2010

Dolce Vita

Andando por la playa, con esa arena mojada, pienso en qué es la vida. El sol pega fuerte pero el agua que me cubre los tobillos alivia ese calor intenso. Ando solo y me quito el bañador como signo de libertad. Y sí, que libertad tan intensa estar desnudo ante el sonido de las olas. Mi mirada se pierde en el horizonte y me demuestra que somos seres cuya vista no puede ver mucho. Puede ser verdad que seamos una punta de aguja en un gran cosmos, aunque alguna vez creamos que se puede con Todo.

Sigo preguntándome sobre la vida y reflexiono por qué uno es feliz. Me viene un montón de información a mi cabeza. Los estudios, ser ambicioso, ser inteligente, tener una casa, divertirme mucho... Y así una gran lista que no sabía organizar. De repente me paro, me sumerjo en el mar y dejo estos pensamientos. Con el cuerpo cubierto de agua, una brisa me acaricia la cara. Qué a gusto, qué maravilla. Yo y el momento. Se oye un gorgoteo de gaviota, acechando a su presa. Empiezo a hacer figuras con las nubes que me ofrece el cielo y mi imaginación fluye.

Pasado un tiempo, parece todo armonía, estoy dando todo lo que mi cuerpo me pide y parece que la naturaleza me corresponde por ser realmente libre. Me siento pleno, en paz, calentito, descansado, disfrutando y feliz. Sólo me falta alguien a mi lado para poder contárselo.

Reflexionando el mundo: la mujer

Al género femenino y a la mujer en particular, le quiero dedicar unas líneas, aunque caiga en la generalización.
Dónde hay mayor fluidez sino en la cadencia de sus gestos y dónde hay mayor naturalidad sino en sus arrebatos y besos. Tampoco quiero pecar y peco de idealizaciones, pero es que ya son muchos años como para cambiar de repente. Tanto caigo en el mito como en la satanización, pero es que sólo vosotras me hacéis tan variable, susceptible, frágil humanito cuando está con vos. Sé que sin vosotras no podría vivir, como una planta sombría que se marchita sin los rayos del sol, sé que sin vosotras viviría más tranquilo, sin sobresaltos ni rayadas, pero prefiero morir de amor a morirme del aburrimiento, prefiero embriagarme de pasión a ser otro vivo muerto.
Creo que las cosas más poderosas de este mundo tienen una doble cara. El ser humano puede destruir el planeta o hacer trasplantes de corazón (¿Pero seguimos teniéndolo?). El amor puede hacerte el más feliz del mundo o el más miserable si no es correspondido. La palabra puede iluminar las mentes o ser simplemente política (con respecto a esta última, habrá que reinventarla algún día). La mente puede hacerte libre, independientemente de tu estado de salud, o puede hacerte esclavo de ti mismo. Y la mujer, volviendo al motor de la reflexión, nos puede hacer hombres fuertes y ciertos o miedosos niños sin compañero de juego.

Cangrejeando hacia el futuro

Queridos y queridas padres y madres, y abuelos y abuelas (cada vez más presentes en la educación de nuestros hijos e hijas)y tíos y tías y primos y primas de nuestros queridos y queridas alumnos y alumnas;
como miembra superiora de la Asociación de Madres y Padres y Abuelos y Abuelas de Alumnos y Alumnas (AMPAAAA) (¿se podría incluir alguna "A" más, no?) me enorgullece informaros e informaras de las últimas y gratificantes novedades que han tenido lugar en esta institución de enseñanza,que se ha convertido en el colegio (¿por qué no lo llamarán colegia, si hay más alumnas que alumnos?) más progresista y feminista de toda Europa, gracias al clima de igualdad y justicia que se respira en nuestras aulas.


Novedades en el colegio, rumbo al progreso:

1. El arroba (@)será reconocido como la sexta vocal del alfabeto, poniendo así fin al despotismo de los plurales masculinos en la expresión escrita. Será obligatorio su uso en todo tipo de exámenes y trabajos escritos y los profesores y profesoras animarán a los alumnos y alumnas a su utilización, a pesar de la restricción de la clásica, fundamentalista y sexista RAE. (¿llegará algún día en el que podamos poner también emoticonos :P en los exámemes?)

2. El uso de cualquier acepción secundaria del significado de hombre y mujer, o expresión relacionada, será prohibido y prohibida, y los autores y autoras de este suspuesto delito serán perseguidos y perseguidas y sancionados y sancionadas por considerar estas acepciones como gravemente sexistas. No podrán usarse, por tanto, expresiones como "hombre de capa y espada", "ser un hombre", "hombre de letras", "hombre del saco", "hombre objeto", "mujer del arte", "mujer de campo", "mujer de punto", "hacerse una mujer" "mujer fatal"...
(¿podré emplear sinónimos del tipo varón/hembra o con el tiempo también irán desapareciendo porque todo nuestro lenguaje tiene connotaciones machistas?)

3. En las aulas donde haya más alumnas que alumnos, los profesores y profesoras se dirigirán a la clase en femenino plural para que las chicas no se sientan infravaloradas y despojadas de su feminidad. Los alumnos deberán respetar la situación de discriminación positiva por ser herederos del sexo que durante siglos ha colonizado su masculinidad en el lenguaje. (¿valdrá también al revés? ¿podré referirme a un bebé niño como "el criaturo" y no la criatura?)

4. Durante, al menos, cien años no podrá ser elegido director del centro o coordinador ninguna persona de sexo masculino, proceso que servirá para poder eliminar, poco a poco, el lastre de subordinación que la mujer ha tenido que soportar a lo largo de la historia y hacer posible así una paridad real.
(estudiaré enfermería, que así, aunque sea el peor de mi promoción tendré trabajo asegurado por ser hombre; ¿o es que al revés no vale?)

5. También hemos conseguido, tras una larga lucha, cambiar el nombre de la calle en la cual está ubicado nuestro colegio, argumentando las numerosas calles que hay en todo Madrid con nombres masculinos y las pocas de sexo femenino. Por tanto la Calle Lope de Vega se convertirá, en unos días, en la Calle Kathryn Bigelow, mujer que hizo historia al ser la primera directora en hacerse con el oscar al mejor realizador o realizadora de cine. (¿Tan buena fue esa película que ganó a Avatar,padre y pionero de nuestro cine actual?,¿tan olvidado y poco apreciado se encuentra ya el Gran Lope?)


Sin embargo, no todo van a ser noticias favorables y positivas para un sector tan sufrido y azotado como es el de la igualdad femenina; por eso, para terminar, lamento tener que informaros de un nuevo caso de violencia de género ...
(¿de género? ¿acaso las palabras masculinas atentan contra las femeninas?,¿se han aliado las terminaciones "o" y "e" contra la terminación "a"?,¿de qué lado se pondrá el morfema de ausencia de género?, ¿o se estará refiriendo, acaso, a algún maltratador (violencia doméstica) o, por desgracia, a algún uxoricida? A esos cabrones sí que habría que declararles la guerra, y no a las palabras... )




20-02-2020 Documento escrito (y comentado interiormente mediante el mentalígrafo),utilizado como prueba contra el terrorismo que azota la lengua española; transportado desde un futuro próximo y poco esperanzador para el lenguaje por el agente 023 de la Academia de Protección de la Lengua Española,


ALBERTO GUERRA

cita (y algo de autocrítica que ya iba siendo hora, ¿no?)

"Detrás de todo crítico literário se esconde siempre un escritor mediocre y frustrado" (alguien, no logro encontrar quien)
A menudo me pregunto
cómo siendo el guionista
de mis días,escribo tan bien
que terminen tan mal

lunes, 8 de marzo de 2010

Cantidad indefinida de carabaza librepensadora que, embrutecida y caliente, redondea a un suave cerdito hasta no poder beber más vino


Algo...

¿No lo quieres
o no lo puedes nombrar?






Por muchas palabras que embellezcas en tu boca hay sentimientos que jamás podrán salir de un diccionario.



ALBERTO GUERRA

domingo, 7 de marzo de 2010

Cuestión de tiempos

Hay tiempo para poesía
y tiempo para escuchar
tiempo para poesía
y tiempo para la rabia.

Hay tiempo para la belleza
y tiempo para asquearse
tiempo para el amor universal
y tiempo para odiar a los odiables.

Hay tiempo para poesía
y tiempo para comprar con corazón
tiempo para poesía
y tiempo para calcular la mejor opción.

Hay tiempo para los sentimientos
y tiempo para la cabeza fría
tiempo para el romanticismo
y tiempo para el pragmatismo.

Hay tiempo para utopías
y tiempo para observar el sistema depredador
tiempo para los agricultores y ganaderos
y tiempo para llorar la dictadura del precio.

Hay tiempo para poesía
y tiempo para luchar
tiempo para poesía
y tiempo para reventar.

Sueños húmedos

Tu boca es mi cama.
Me aferro a tu lengua
como almohada,
los dientes
me protegen
de la noche
que me aterra.
Tus labios
me bailan nanas.

Al raso de tu paladar
me deshago en sueños húmedos.

sábado, 6 de marzo de 2010

Los espartanos

Eran uno, dos y tres
los famosos espartanos
Mufasa, Colón y Uruguayo
sin D’atagnan nos las apañamos.

En la noche lisboeta
conocieron las obrigadas
oyeron Já sei namorar
y se creyeron tres poetas.

En la noche madrileña
queman siempre sus naves
con mayor o menor sutileza
no son mucho de empates.

Si un día te los cruzas
no lo dudes, únete al combate
que además de buscar lunas
son personas, no primates.

martes, 2 de marzo de 2010

ser Feliz y ser Persona




Choque de manos con Nacho,
de noche, frío en el coche,
hoy duermo en la Alhambra, y sueño
que la vida, más que un sueño,
es carcajada o reproche.

No existen los seres grises,
el neutro es color fantoche,
y la mitad un injusto
equilibrio que permite
a la clase media ser
mucho más rica que pobre.
Arde la tarde en cenizas,
no es mitad de la jornada,
sino un crimen de pasión
que hacen el día y la noche…
para romper la triada.

Nunca pensé que los tríos
jugaran bien con los celos…
a mí me pasa lo mismo:
o eres “persona” y feliz,
o aléjate, no te quiero.


Humanoides, personitas,
almas, animales, entes….
el nombre es lo de menos,
veo dos clases de gente,
para mí no hay guapos, indios,
mustios, negros, rubios, chinos,
republicanos, creyentes,
hombres, borrachos, mujeres,
morenos, bisexuales,
fascistas, blancos, alegres,
mentirosos, comunistas,
¡todo eso me da igual!
lo importante no es la mente,
ni la raza o el color,
tampoco el nivel social,
ni el sexo o la religión;
lo importante es “otra cosa”
(por lo menos para mí):
Ser feliz y Ser persona,
nos lo pide el corazón,
ese juez que nos condena
sin tener martillo o toga
a ser felices o tristes,
buenas o malas personas.


“Buscamos la felicidad, pero sin saber dónde, como los borrachos buscan su casa sabiendo que tienen una”. (Voltaire).


Choque de manos con Nacho,
sigo en el bar, (desde anoche):
gastamos nuestros ahorros
en la “caña y el tapón”,
brindamos por morir jóvenes,
y nos miran con horror;
pensarán que estamos locos,
(lo sé) y que somos vagos,
libres, fiesteros, borrachos
sin cabeza y sin razón,
nos tratarán como a pobres
desgraciados sin futuro,
¡o peor!, como a unos yonkis
a los que echar a patadas
del bar sin darles un duro…

Hipócrita sociedad,
ojalá pueda algún día
domarte y darte por culo,
no quiero hacerte el amor,
sino que veas de verdad
que con tanta vanidad
en este ambiente obtuso,
se cree mejor un don nadie,
que vive como un “normal”,
que alguien realmente especial
que pasa de cánones
sociales y de etiquetas
impuestas por este mundo,
tan cargado de etiquetas,
que hasta la felicidad
de alguien se echa a un lado
(o, sin suerte, a la cuneta)
para dar paso a la renta.



Un 46% de las mujeres practican con frecuencia sexo anal con su pareja.
Un 18% reconoce emplear el lavabo del trabajo diariamente para el autoerotismo.(www.newwoman.co.uk)



Nacho no tiene trabajo,
así que el baño del bar
es su lavabo, su reino
de gozo, descanso, relax…
¿Para qué el autoerotismo?
él así consigue placer,
no le hace falta bidé
para poder deleitarse,
Nacho prefiere soñar,
cagarse en todos o en nadie,
poder dormirse, del bar,
en una taza del váter.

No sé si volverlo hacer
(el chocar por morir joven)
pero antes debes saber,
que la muerte es lo de menos,
que lo importante es la vida,
y qué menos que vivir
disfrutando cada día
de un hombre “como dios manda”
(dios nunca será consciente),
que no se ducha con chanclas,
(en las duchas de los albergues)
también se duerme en los baños,
prefiere calles a hoteles,
mitad truhán y ermitaño,
fuma como un carretero,
se “cree mayor” criticando,
muy realista, poco obrero,
¿qué pasará con los años?
Es mi temor más presente,
mientras él sigue fumando,
(un día me va a matar)
si sigue apostando fuerte
por ese vicio al tabaco.


Unos 3.200 fumadores pasivos -1.000 de ellos trabajadores de la hostelería- mueren cada año en España de enfermedades relacionadas con la exposición al humo del tabaco que se produce, sobre todo, en los establecimientos de ocio y restauración.(www.sedet.es (Sociedad Española De Especialistas en Tabaquismo))


Gracias a dios (¿otra vez?)
que no pienso como escribo,
que así es como nos ven
(los demás) los que se creen
sanos, educados, limpios…
Una cosa os voy a decir:
Prefiero una muerte joven,
siendo Persona y Feliz,
un ocaso prematuro
disfrutando de borrachos,
que vivir insulso, triste,
hipócrita, angustiado…
vivir sin saber vivir.
Creo que soy afortunado
por poder estar así,
que la vida son dos días
que hay que saber gastar:
si empleas uno en beber,
emplea el otro en follar.


“El arte está acabado desde que los artistas ya no tienen enfermedades venéreas”. (Guido Ceronetti)


¡Joder,choca otra vez, Nacho!
¡Vaya vida nos pegamos!
Por comer, follar, leer,
viajar (a nuestra manera),
por recitar y tener
largas y jugosas charlas,
también grandes borracheras,
por vivir con ilusión,
por proyectos de novela,
por el arte con razón,
por la noche madrileña.

Por qué adorar a un Dios
que nos tiene condenados
por follar sin procrear,
por vivir como borrachos,
si podemos ser felices
con el dúo Venus-Baco.



"En ocasiones, un hombre inteligente es obligado a estar alcoholizado para pasar un rato con los tontos". (Ernest Hemingway)


ALBERTO GUERRA

Vuelve

Si ti no soy nada,
quédate a mi lado,
qué más puedo hacer
sin mi bien más preciado.

Tantos años luchando
por sacarte a relucir,
oculta tras una verja
de la que no querías salir.

Al principio, separados,
juntaste a nuestros amigos,
paletos con colmillos,
algunos de ellos incisivos.

El blanco fue la señal,
confianza te hizo ganar,
por fin saliste de la jaula
para salir a ligar.

De ti sacaba provecho,
eres el arma más potente,
ambos galopábamos
por lugares de ambiente.

Juntos lo éramos todo,
pero separados nada,
y mientras me hacía mayor
sentía que te apagabas.

Me ofrecieron trabajo,
algo que no encajé,
se me fue la cabeza,
pues de ti me alejé.

Ahora tú te has ido,
no te sientes valorada,
sin ti estoy perdido,
sin ti no soy nada.

Aquí pido mi deseo,
quiero que vuelvas a mí,
prometo que si esto sucede
estaré siempre junto a ti.

Por todo lo que me has dado,
te doy gracias, amiga;
ven, te necesito a mi lado,
amiga mía, Sonrisa.


LUISMI GARCÍA